مــرد بـارانــی

جان موریس شاید یک صلح‌طلب واقعی باشد ، اما حرفه‌ی او تماما با جنگ گره خورده‌است . او در سال‌های جنگ جهانی اول به دنیا آمد ، دبیر عکس‌های رابرت کاپا در مجله لایف در طول جنگ جهانی دوم بود و اولین کسی بود که عکس‌های ترسیم شده از جنگ ویتنام را در صفحه اول « نیویورک تایمز » منتشر کرد . او در مجموع به عنوان یکی از مهم‌ترین دبیران عکس تاریخ عکاسی محسوب می‌شود . البته در عین حال احتمالا مسن‌ترین دبیر عکس هم هست . او روز چهارشنبه هفته گذشته 100 سالگی‌اش را جشن گرفت . در مصاحبه تلفنی که با او داشتم ، از خانه‌اش در پاریس به شوخی گفت : « کم کم زندگی بالای صد سال دارد خیلی پرطرفدار می‌شود ! »
آقای موریس قرار است  تولد صد سالگی خود را با یک کیک بین صدها دوستش که طی سال‌های متمادی کار یعنی بیش از ۴۰ سال دبیری عکس در مجله « لایف - Life » ، « لیدی ز هوم ژورنال - Ladies’ Home Journal » ، « مگنوم - Magnum » ، « واشنگتن پست - The Washington Post » و « نیویورک تایمز - The New York Times » و البته در دوران بازنشستگی در کنار خود جمع کرده‌ است ، جشن بگیرد ...

دسامبر 1941 روزی که تولد 25 سالگی‌اش بود ، آقای موریس به عنوان خبرنگار مجله‌ی « لایف » در لس‌آنجلس فعالیت می‌کرد ، با کیکی که همسرش مری پخته‌ بود جشن گرفت و یک دوست را هم برای فوتبال آمریکایی به خانه دعوت کرده‌ بود . نزدیک ظهر همان روز بود که یک تلفن از سوی دبیرش به او شد که همان روز بندر پرل هاربر مورد حمله قرار گرفته‌ است . او به سرعت به سمت مرکز شهر رفت جایی که محله‌ی توکیوی کوچک قرار دارد و آخر و عاقبتش ساعت 3 صبح روزش به ستاد اف‌ بی‌ آی ختم شد جایی‌که یک ژاپنی آمریکاییِ تحتِ نظرِ اف‌ بی‌ آی دستگیر شده و در حال بازجویی بود . موریس تولد 25 سالگی و کیک خانه‌پزش را از دست داد ، اما حمله به پرل هاربر زندگی او را عوض کرد ...
پی نوشتـــ :
خوندن این سبک نوشته ها براتون لذت بخش هست ؟ دوست دارین هر چند وقت یکبار نوشته ایی راجع به دنیای عکاسی بخونید ؟

هیچوقت دوست نداشتم دوربینم رو بردارم و را بیافتم تو خیابون و از در و دیوار عکس بگیرم . البته چرا اون اول ها که تازه با دوربین اشنا شده بودم همه چیز برام تازگی و جذابیت داشت ولی الان دیگه نه . حتی دنبال سوژه های خاط هم نیستم ! چون احساس درونیم تفاوت رو دوست داره .
امسال به جای عکاسی از دسته های عزاداری از آدم هایی که در کنار خیابون ایستاده بودن و تماشا میکردن عکس گرفتم که شاید ظاهر خیلی هاشون با این مراسم و روز تناسب نداشت ! یعنی یه جور تضاد و مدرنیه در عین سنت گرایی ! تمام عکس ها رو هم سیاه  سفید کردم چون اصول کار عکاسی مستند و اجتماعی عکس های BW هست . نکته دیگه اینکه چهره هارو از قلم انداختم تا باعث ناراحتی و یا قضاوت بی مورد شخص سوژه شده نشه .
کار جالبی بود خودم دوسش داشتم ولی واقعا سخت بود ، امیدوارم لذت ببرید ...

این مجموعه هفت عکسی رو میتونید تو ادامه همین مطلب با فرمت زیپ دانلود کنید ...