مــرد بـارانــی

هوا نیمه تاریک بود و یه باد خنکی میومد جوری که آدم دوست داشت بره گوشه پارک بشینه و بدون هیچ فکر و مشغله ای چند دقیقه ای با خودش خلوت کنه و یه نفسی تازه کنه . ولی حیف که دیر شده بود و باید زود میرفتم سمت نونوایی و بعدشم شیر و کره و پنیر و ماست ترجیحا کم چرب ( ! ) میخریدم و میرسوندم دست مامانم ، بعدشم میرفتم باشگاه ...
کوچه رو که رد کردم رسیدم به پله های تهش که وصل میشد به خیابون پشتی ، ساختمون سر کوچه رو نگاه میکردم و تو این فکر بودم که حیف شد خونه به اون قشنگی خراب شد تا تبدیل به یه برج بشه . هنوز نسیم و باد خنک میومد که صدای گریه از پشت شمشادها رشته افکارمو پاره کرد . وایسادم و گشتم دنبال صدا . مهشید هنوزم باورم نداری ؟ هنوز نمیدونی چقدر عاشقتم . چرا با من اینطوری میکنی ؟ دوست داری گریه کردنمو ببینی ؟ دوست داری مثل بچه ها اشک بریزم ؟ این جمله ها همراه با بغض و اشک تکرار میشد . لا به لای هر حرف یه پک به سیگارش هم زده میشد و دستهاش میلرزید . به نظر سنش کم نبود و یه بیست و چهار پنج سالیش بود ...
نذاشتم تماسش تموم بشه و دخالت نکردم ، راهمو گرفتم و رفتم . شب موقع خواب مدام جمله هایی که به مهشید میگفت و چهره پر از اشکش جلوی چشمم بود . برای چی گریه میکرد ؟ اینقدر مهشیدو دوست داشت ؟ و یا نیت دیگه ای پشت اشکاش بود ؟ نمیدونم . هر چی فکر میکردم بیشتر غرق خودم میشدم . یاد گذشته ها می افتادم . وقتایی که شاید یکم نپخته تر بودم و زود احساسی میشدم . دست و پامو گم میکردم و نمیدونستم باید چی بگم . شاید هم یکم تو خلوت خودم گریه میکردم و فردای همون روز به گریه هام توی حموم میخندیدم ...
همه ما آدم های ، یه روزهایی تو زندگیمون بوده که شاید پشت همون شمشادها ، روی پشت بوم خونه ، زیر دوش حموم و یا لای بالشت تختمون گریه کردیم . گریه هایی که امروز دوست نداریم بهش فکر کنیم چون برای کسی بوده که اونور خط منتظر نشنیدن صدامون بوده ...
راستی ؛ شما هم مثل من بی صدا گریه کردین ، میدونم ...