مــرد بـارانــی

سی شوناگون تو یادداشت هاش مینویسه :

تابستان شب هایش زیبا است . به خصوص شب های مهتابی و همچنین در شب های تاریک نیز پرواز درهم شب تاب ها زیبا است . حتی اندکی درخشش تنها دو یا سه شب تاب دل انگیز است . بارش باران نیز دل انگیز است ...

دیشب که داشتم این قسمت از داستان رو میخوندم به آسمون تیره ای که از گوشه پرده اتاقم معمول بود خیره شد . دوست داشتم مدام نگاهم به ماه نورانی باشه که مثل سفیدی چشم اسب های ترکمن تو آسمون میدرخشه و به تیرگی شب های گرم تابستونی نور امید میبخشه ...
بارها و بارها این متن رو خوندم و مدام توی ذهنم بعد از نقطه پایان پاراگراف جمله هایی اضافه میکردم که با کلمه دل انگیز است تموم میشد ؛ گذراندن تمام شب در بالای پشت بام به بهانه تماشای ستاره ها دل انگیز است . نگاه کردن به چراغ های شهر که از دور سو سو میزنند و آرام ارام رو به خاموشی و زوال میروند دل انگیز است . حتی نسیم گرمی که آخرین بازمانده از حرارت و روشنایی روز است و لا به لای موهایم میپیچد دل انگیز است . کودکی و ساعت ها دویدن های متوالی در کنار بهترین همسایه های خانه قبلی تا نیمه شب در پارک کوچک محل هم دل انگیز است ...
تمام این مغز نوشته ها توی سرم حک میشد و بیشتر از قبل دلتنگ روزهای کودکی میشدم . 9 ماه مدرسه و درس رو تحمل میکردیم برای رسوندنه زمان به سه ماه تابستان گرم و دلپذیر . روزهایی که پر بودن از بازی های احمقانه که بیشتر از هزار ساعت خوشی های الان لذت داشتن و به قول هانریش بل اون روزها بوی ناب و شیرین توت فرنگی و آناناس میداد ...