مــرد بـارانــی

هیچوقت یادم نمیره روزی رو که با دوچرخه رفتم تو خیابونی که تازه آسفالت شده بود . همه جام قیری شده بود . از لاستیک دوچرخه بگیر تا لباس ها و کل پاهام تا زانو . با اشک برگشتم خونه و تو راه بابام وقتی داشت از سر کار میومد و منو دید یه سیلی بهم زد و گفت برو اصلا نیا خونه با این خرابکاری که کردی . نیم ساعت نشستم پایین ساختمونمون و سرمو گذاشتم رو پاهامو اشک ریختم . 6 یا 7 سالم بود ، با همون تفکرات کودکانه احساس میکردم دیگه هیچی درست نمیشه و خانوادم منو پسر خودشون نمیدونن . بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم دوچرخمو که به زور راه میرفت و همه جاش پر از قیر بود بردم و رسوندم دم خونه . در زدم و بابام درو باز کرد ، کلی دعوام کرد که چرا همچین کار بی عقلی رو کردم . هنوز حرفاش تموم نشده بود که مامانم هم اومد دم در و گفت وای چی شده ؟ بابا بهش گفت آقا پسرت رفته تو قیر و ... مامان بدون اینکه به اطرافش و کثیفی من و دوچرخم توجه کنه محکم منو تو بغل گرفت و گفت گریه نکن مامان چیزی نشده که با هم درستش میکنیم . هنوز بعد از بیست و چند سال وقتی آخر شب میرسم خونه ، آخرین نفری که همیشه بیداره و میپرسه پسرم شام خوردی یا نه مادره . همیشه کنارمون باش دل گرمیه خونه ...

اگر هنوز خونتون بوی مادر میده ، در کنار کادو و گلی که برای تشکر از وجودش و بودنش میخرین ، محکم به آغوشش بکشین ، خیلی ها حسرت همین آغوش رو دارن ...