مــرد بـارانــی

وقتی تو خیابون یکیو میدیدم که از اضافه وزن نمیتونه درست راه بره و صورتش پر از قطره های عرقه و نفس نفس میزنه با یه قیافه در هم رفته نگاش میکردم و تو ذهنم میگفتم نگاش کن ! خوب کمتر بخور تا بتونی راه بری !

و یا حتی یه آدم لاغر میدیدم باز تو ذهنم میرفتم سراغ قضاوت کردنه و میگفتم پیش خودش فکر میکنه خیلی قشنگه لاغره ! مثل ملخ میمونه ! باز ابروهامو تو هم میکردم و از کنارش میگذشتم ...

امروز که داشتم از کنار یه مغازه رد میشدم یه لحظه اتفاقی خودمو تو شیشه ویترینش دیدم و ناخودآگاه برگشتم . از بالا تا پایین قد و هیکلمو برانداز کردم و پیش خودم گفتم واقعا من چقدر به ایده آلی که تو ذهنمه نزدیکم ؟ چاقم یا زیادی لاغر ؟ قدم چی ؟ درسته بلنده ولی چقدر ؟

این اولین بار بود که قاضی خودم شده بودم و داشتم راجع به وضعیتم قضاوت میکردم ! اگر من سالم نبودم و باشگاه نمیرفتم و خودمو کم کم به حدی که میخوام نمیرسوندم و یا حتی قد کوتاهی داشتم اون موقع چی ؟ اگر اضافه وزنه مادر زادی داشتم و میزان سوخت و ساز بدنم خیلی کم و یا حتی خیلی زیاد بود چی ؟

دوست داشتم بقیه منو قضاوت کنن و با چهره پر از نفرت از کنارم رد بشن ؟ بهم بی محلی کنن و یا حتی مسخره ام کنن ؟!

به خودم اومدم دیدم 10 دقیقه اس زل زدم به خودم ! راهمو گرفتمو رفتم و تا خونه تو فکر بودم فقط ...

امروز یاد گرفتم اون آقا یا خانومی که یکم وزنش زیاده با تنفر نگاه نکنم ! چون شاید از من کمتر غذا میخوره ولی بدنش مشکل داره ! اون آقا یا خانومی رو که خیلی لاغره ملخ نخونم و پیش خودم بگم شاید تیرویید یا مشکلاته اینطوری داره و یا حتی اصلا دوست داره اینطوری باشه !

ظاهر هیچکس نمیتونه شخصیت درونی رو به نمایش بذاره . همونطور که لباس های گرون به کسی مقام و مرتبه نمیده .

و امروز که در آستانه بیست و چند سالگی قرار دارم احساس میکنم به اندازه چهل و شش سال پیرتر شده ام !

پیری که همیشه به معنای چین های عمیق روی پیشانی و یا خرمن های سفید روی سر و صورت نیست ! همین که عصرهای تابستانت پر از صدای کودکان و بستنی های یخی نباشد و از هیچ عشق و نگاهی نه دلت بلرزد و نه گرم شود یعنی دلت پیر شده است !

کودک سر به هوای دیروز که برای خودش مردی شده و بندهای کفشش را بدون دستای مادرش با دقت تمام میبندد و به جای اسباب بازی هایش امروز قلم و دوربین به دست میگیرد یک سال دیگر هم رشد کرد و قد کشید تا قامتش به آرزوهایش برسد ولی افسوس که همیشه یک روز از تقویم زندگانی عقب میمانیم و در نهایت با مشتی از کارهای نکرده چهره در نقاب خاک میکشیم ...

خدایا ! نه هدیه های بزرگ و نه گل های رنگارنگ میخواهم ! فقط مرا کنار خودت نگه دار ! بگذار کمی انسان باشم ! چیزی که این روزهای طلای گران قیمت شده و همه آنرا میجویند !

خدایا ! خانواده را برایم نگه دار که اگر تمام دنیا زیر دستانم باشد ولی سرم زیر دستان مادر نباشد به هیچ نمیارزد ...

و در آخر ! تولدت مبارک من ! همیشه مهربان بمان !

پی نوشتـــ :
راس ساعت 00.01 این مطلب رو گذاشتم ! میخواستم اولین نفری باشم که به خودم تبریک میگم !

مسافرت خوب بود جای همتون خالی ...

امروز صبح رفته بودم بانک تا چندتا چک رو بخوابونم به حساب که بعد از نیم ساعت نشستن نوبتم شد و رفتم پشت باجه .
چک هارو به همراه فیش واریز و کارت ملیم گذاشتم رو به روی کارمند بانک تا کارمو انجام بده . دیدم توجهی نمیکنه و داره با موبایلش حرف میزنه . یه خورده منتظر موندم و چیزی نگفتم بهش چون بالاخره پیش میاد برای هر کسی ...
بعد از ده دقیقه چک هارو برداشت و گذاشت جلوش و هنوز گوشیش دستش بود و داشت صحبت میکرد ! یه خورده با برگه ها بازی کرد و بالاخره مشغول وارد کردن اطلاعات تو سیستمش شد . یه جمله به آقای پشت تلفن میگفت و یه عدد و رقم رو وارد میکرد ! منم دیگه صبرم تموم شد و گفتم آقای محترم چک هارو بده به من میرم یه باجه دیگه انجام بده شما هم تا صبح صحبت کن ! حرفشو قطع کرد و با یه قیافه طلبکارانه نگام کرد ! انگار من داشتم با تلفن صحبت میکردم و معطلش کردم ! یه پوزخند زشت زد و گفت دارم انجام میدم نمیبینی ؟! گفتم زودتر لطفا مردم کار دارن اگه شما نداری ...
با کمال پر رویی تلفنش رو قطع نکرد و باز مشغول به کار شد ! چک ها رو به حساب واریز کرد و رسیدشو به من داد و گفت به سلامت ! منم گرفتم و برگشتم دفتر . یه خورده رفتم جلوی کولر تا خنک بشم که یه شماره ناشناس بهم زنگ زد ! جواب دادم و دیدم مسئوله بانکه ! گفت آقای فلانی مبلغ چکتون رو اشتباه وارد کردم اگه زحمتی نیست تشریف بیارین بانک ! اینو که گفت خونم به جوش اومد ! گفتم دارم میام .
کلی تو آفتاب رفتم تا رسیدم به بانک و پرسیدم مشکل چیه که کارمنده به ظاهر محترم گفت به جای 300،000،000 ریال من 300،000 به حساب واریز کردم ! شما یه فیش دیگه بنویس بقیه اش رو بریزم !
تو چشماش نگاه کردم گفتم شما مدرک تحصیلیت چیه ؟ به نظر خودت کسی برای 300 هزار ریال یا همون 30 هزار تومن چک میکشه ؟ کی شمارو اینجا استخدام کرده ؟ با کمال پر رویی جواب داد اشتباه واسه آدمیزاده دیگه ! گفتم آره ولی نه واسه کارمند بانکی که مردم اعتماد کامل دارن بهش !
عذرخواهی کرد و ما بقی مبلغو به حساب واریز کرد ...
واقعا آدم میمونه از کار بعضی ها ! کاش یکم به جای ادعاها پوچ و توخالی وجدانه کاری داشتیم ...
پی نوشتـــ :
احتمالا تا یکشنبه نیستم و چند روزی میرم سفر ...

نمی دونم باید حرف از خوشحالی زد و یا غصه و ماتم گرفت از اتفاق بزرگی که امروز برای همه ایرانی ها رقم خورد و بعد از 12 سال به یه سرانجامی رسید .
به شایعاتی که بعضی از سایت های جهت دار منتشر میکنن توجهی نکنن و مثل همه مردم از این اتفاق خوشحال و مسرور باشین ؛ مردم ما کم فشار و سختی رو تحمل نکردن و به قول اوباما امروز شروع فصلی جدید برای دنیا و روابط کشورهاست ...
امروز از سر کار از صبح پای اخبار بودیم و تمام بحث و صحبتمون راجع به مذاکرات بود ! خدا قوت میگم به تیم مذاکره کننده هسته ای ایران و همه اونایی که تو این راه زحمت های شبانه روزی کشیدن . قطعا تاریخ به احترام شما خواهد ایستاد ...

پی نوشتـــ :
چند روز از ماه رمضون مونده ؟ بدنمون دیگه کشش نداره !

همیشه وقتی برنامه ماه عسل یکی از هزاران افراد نیکوکاری رو که تو کشور داریم میاره تو برنامه اش با شوق و ذوق میشینم پای صحبتهاشون و کلی لذت میبرم از اینکه میبینم هنوز انسان خوب و واقعی هم پیدا میشه !
یادمه پارسال احسان علیخانی یه آقایی رو به اسم مرتضی ( اگر اشتباه نکنم ! ) آورده بود توی برنامه اش که یه موسسه حمایت و سرپرستی از کودکان یتیم داشت . مرتضی یه چهره دلنشین با اعتقادات خاص خودش بود که از همون اول برنامه مجذوب آرامش و معصومیت چهره اش شدم و با دقت به سرگذشت زندگیش گوش کردم و یه ارتباط قویی باهاش برقرار کردم !
آره ! درست بود ! مرتضی ماه عسل دقیقا همونی بود که همیشه آرزو داشتم باشم ! همونی که کل بچه های یتیم که تعدادشون از 2000 تا بیشتر بود بابا مرتضی صداش میکردن و تک تکشون اون رو مثل پدر واقعیشون میدونستن . و بابا مرتضی هم کل زندگی و وقتشو صرف این بچه ها کرده بود ...
اون شب بعد از دیدنه این برنامه یادمه تا صبح بیدار بودم ! پلک نمیزدم و مدام تو تصوراتم یه چیزایی رو نقاشی میکردم ! واقعا جایگاه من تو دنیا قراره این باشه ؟ یعنی من هم میتونم به آرزوم برسم و یه روزی بشم بابا مرتضی و کلی بچه یتیم دور خودم جمع کنم و برای دونه دونشون پدری کنم و بهشون برسم ؟
واسشون لباس بخرم ، جای خواب مرتب و تمیز بهشون بدم و هر روز با همشون بازی کنم ؟
این خواسته از اون روز برام یه آرزو شد و کلی فکرهای بزرگ تو سرم ساختم که با گذر زمان دونه دونه شون قراره به واقعیت بدل بشن و من رو برسونن به جایگاهی که همیشه آرزوشو داشتم و میدونم که اون روز دیر نیست . مگه انسان غیر از خواستن و توانستنه ؟
التماس دعا ...
دل نوشتـــ :
فقط بزرگ شدیم ، از بین آن همه آروزهای دوران کودکی ...